Eigenschappen

Het is een zeer goede jachthond en bovendien een uitstekende gezinshond. Hij heeft de naam erg vriendelijk en enthousiast, charmant maar ook eigenwijs te zijn, ook tegenover kinderen. De Stabij is een staande jachthond, dat wil zeggen een hond die zodra hij de aanwezigheid van wild bespeurt roerloos stil blijft staan, soms met een voorpoot geheven en met de neus in de richting van het wild. De Stabij is een zeer goede zwemmer en is dan ook in staat het wild in het water over grote afstanden te apporteren. Het is een middelgrote hond: de ideale hoogte voor reuen is 53 cm en voor teven is dit 49 cm. De meest voorkomende kleur is zwart met een witte aftekening, maar ook bruin, zij het zeldzaam, met een witte aftekening komt voor.

Gezondheid

De gemiddelde levensverwachting ligt tussen de 13 en 14 jaar. De Stabij is een gezond ras. In het verleden zijn er wel problemen geweest, maar die zijn ondertussen allemaal verdwenen.

Verzorging

De stabij heeft geen extra of speciale verzorging nodig. Meestal verharen ze tweemaal per jaar, al lijken sommige stabij's het hele jaar door te verharen. Gemiddeld is het eens in de twee weken nodig om te kammen. Door de lange haren van de hond gaat het vuil meestal vanzelf weg. Het wassen van de stabij wordt afgeraden wanneer mogelijk, omdat het de vacht aantast. Vaak zijn de honden na het zwemmen in (redelijk) schoon water weer schoon.

Geschiedenis

De geschiedenis van de Friese stabij gaat terug tot rond het begin van de 19e eeuw. In het begin werd de hond vooral gebruikt voor het jagen op vossen en vogels, en hij bleek ook een goede mollenvanger te zijn. Tijdens het jagen werd de stabij gebruikt als allround hond. Het is een goede staande hond, met een goede speurneus, maar hij is ook een goede waakhond.

Vroeger was de hond vaak in bezit van boeren die niet het geld hadden om verschillende honden onderhouden. Een allrounder als de Friese stabij was dan ook meer dan welkom. Tijdenlang is de stabij als waakhond op boerderijen geweest, maar het is bovenal een jachthond.

Het uiterlijk van de hond is decennialang hetzelfde gebleven, al werd de hond vroeger vaak gekruist met een ander Fries ras: de wetterhoun. In 1942 werd het ras officieel erkend en is het kruisen gestopt.